مداخلات روانشناختی برای تقویت تاب آوری در متخصصان مراقبت های بهداشتی
تاب آوری متخصصان مراقبت های بهداشتی
مداخلات روانشناختی برای تقویت تاب آوری در متخصصان مراقبت های بهداشتی
کاری از کارگروه مترجمین رسانه تاب آوری اجتماعی ایران
مداخلات روانشناختی برای تقویت تاب آوری در متخصصان مراقبت های بهداشتی: تاب آوری را می توان به عنوان حفظ یا بازیابی سریع سلامت روان در حین یا بعد از دوره های مواجهه با عوامل استرس زا، که ممکن است ناشی از یک رویداد بالقوه آسیب زا، شرایط چالش برانگیز زندگی، مرحله انتقال حیاتی زندگی، یا بیماری جسمی باشد، تعریف کرد.
متخصصان مراقبت های بهداشتی، مانند پرستاران، پزشکان، روانشناسان و مددکاران اجتماعی، در معرض عوامل استرس زای مرتبط با کار (مانند مراقبت از بیمار، فشار کاری و مدیریت) قرار دارند و در معرض افزایش خطر ابتلا به اختلالات روانی هستند. این گروه شغلی (مورد نظر در این مطلب) کی توانند از برنامه های آموزشی ترویج تاب آوری بهره مند شوند.
برای متخصصان مراقبت‌های بهداشتی، شواهد با قطعیت بسیار پایینی وجود دارد که نشان می‌دهد، در مقایسه با اهمیت لحاظ شدن مبحث کنترل، آموزش تاب‌آوری بتواند منجر به سطوح بالاتری از تاب‌آوری، سطوح پایین‌تری از افسردگی، استرس یا ادراک استرس و سطوح بالاتری از برخی عوامل تاب‌آوری در شرایط پس از مداخله شود.
کمبود داده‌های میان‌مدت یا بلندمدت، مداخلات ناهمگن و توزیع جغرافیایی محدود، تعمیم‌پذیری نتایج ما را محدود می‌کند. بنابراین نتیجه گیری باید با احتیاط انجام شود. این یافته ها اثرات مثبت آموزش تاب آوری را برای متخصصان مراقبت های بهداشتی نشان می دهد، اما شواهد بسیار نامشخص است. نیاز واضحی به تکرارهای با کیفیت در سطح بالا و طرح‌های مطالعاتی ارتقاء یافته وجود دارد.
مداخلات روانشناختی برای تقویت تاب آوری در متخصصان مراقبت های بهداشتی
کار متخصصان مراقبت های بهداشتی (مانند پرستاران، پزشکان، روانشناسان، مددکاران اجتماعی) می تواند بسیار استرس زا باشد. آنها اغلب مسئولیت های زیادی را به دوش می کشند و باید تحت فشار کار کنند. این می تواند بر سلامت جسمی و روحی آنها تأثیرات منفی بگذارد.
مداخلات حرفه ای برای محافظت از آنها در برابر چنین تنش هایی به عنوان مداخلات تاب آوری شناخته می شود. بررسی‌های سیستماتیک قبلی نشان می‌دهد که مداخلات تاب‌آوری می‌تواند به کارکنان کمک کند تا با استرس کنار بیایند و از سلامت جسمی و روانی آنها در برابر پیامدهای نامطلوبِ کار پرفشار، محافظت کند.
بررسی یک سوال:
آیا مداخلات روانشناختی طراحی‌شده برای تقویت تاب‌آوری، تاب‌آوری، سلامت روان و سایر عوامل مرتبط با تاب‌آوری را در متخصصان مراقبت‌های بهداشتی بهبود می‌بخشد؟
برای پاسخ به این سوال، ما ۴۴ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده را پیدا کردیم (مطالعاتی که در آن شرکت‌کنندگان با روشی مشابه پرتاب سکه به یک گروه مداخله یا یک گروه کنترل اختصاص داده شدند).
این مطالعات طیف وسیعی از مداخلات تاب آوری را در شرکت کنندگانی که به طور متوسط بین ۲۷ تا ۵۲.۴ سال سن داشتند، مورد آزمایش قرار دادند.
متخصصان مراقبت های بهداشتی تمرکز ۳۹ مطالعه با مجموع ۶۸۹۲ شرکت کننده بودند. چهار مطالعه شامل نمونه های ترکیبی (۱۰۰۰ شرکت کننده) از متخصصان مراقبت های بهداشتی و شرکت کنندگان غیر حوزه بهداشتی بود. یک مطالعه در مورد آموزش تاب آوری برای کارکنان اورژانس، ۸۲ داوطلب را مورد بررسی قرار داد.
از میان مطالعات صورت گرفته، ۱۹ مطالعه شامل یک مداخله تاب آوری ترکیبی (مانند ذهن آگاهی و درمان شناختی- رفتاری) را با مقایسه کننده های نامشخص (مانند کنترل لیست انتظار دریافت آموزش پس از یک دوره انتظار) مقایسه کردند.
بیشتر مداخلات (۴۴/۳۰) به صورت گروهی، با شدت تمرین بالا بیش از ۱۲ ساعت یا جلسات (۱۸/۴۴) انجام شد و به صورت حضوری (یعنی با تماس مستقیم و ملاقات حضوری بین ارائه دهنده مداخله و شرکت کنندگان؛ ۲۹/۴۴).
مطالعات انجام یافته توسط منابع مختلف (به عنوان مثال بیمارستان ها، دانشگاه ها) یا ترکیبی از منابع مختلف تأمین شده است. ۱۵ مطالعه منبع تأمین مالی خود را مشخص نکردند و یک مطالعه هیچ حمایت مالی دریافت نکرد.
تعدادی از این موارد اطمینان لازم در مورد مؤثر بودن یا نبودن مداخلات تاب آوری را کاهش می دهد.
اینها شامل محدودیت در روش‌های مطالعات، نتایج متفاوت در بین مطالعات، تعداد کم شرکت‌کنندگان در بیشتر مطالعات، و این واقعیت است که یافته‌ها، به شرکت‌کنندگان خاص، مداخلات و مقایسه‌کنندگان محدود می‌شوند.
برای متخصصان مراقبت های بهداشتی، آموزش تاب آوری ممکن است تاب آوری را بهبود بخشد و علائم افسردگی و استرس را بلافاصله پس از پایان درمان کاهش دهد.
به نظر نمی رسد مداخلات تاب آوری علائم اضطراب را کاهش دهد یا بهزیستی فرد را بهبود بخشد.
با این حال، شواهد یافت شده در این بررسی، محدود و بسیار نامشخص است. این بدان معناست که در حال حاضر، ما اطمینان بسیار کمی داریم که مداخلات تاب آوری، تفاوتی در این نتایج ایجاد می کند.
تحقیقات بیشتر در این مورد احتمالاً یافته ها را تغییر خواهد داد.
مطالعات بسیار کمی در مورد تأثیر طولانی مدت مداخلات تاب آوری گزارش کرده اند.
مطالعات از انواع معیارهای پیامدهای مختلف و طرح‌های مداخله ای استفاده کردند که نتیجه‌گیری کلی از یافته‌ها را دشوار می سازد.
تبعات جانبی بالقوه فقط در سه مطالعه مورد بررسی قرار گرفت و هیچ اثر نامطلوبی نشان نداد. تحقیقات بیشتری با کیفیت روش شناختی بالا و با طرح های مطالعاتی ارتقاء یافته مورد نیاز است.
